Αλαλούμ – Ιστορίες μόνο για τρελούς

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΖΟΚΟΝΤΑ

Ήταν βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι δύο πιο συχνοί πελάτες μου στην πιάτσα της Κούλας. Ο Σφίξης κι ο Φαλτσέτας, το φονικό δίδυμο. Είχαν διατελέσει για χρόνια νταβατζήδες, drug dealers, απλήρωτοι επαγγελματίες δολοφόνοι, και είχαν μπει στη στενή αρκετές φορές για διαφόρων ειδών παραπτώματα.
      Αυτή τη φορά δεν είχαν έρθει για να γευτούν την πεμπτουσία της σαρκός μου• είχαν έρθει για άλλο σκοπό. Κι όταν τους ρώτησα γιατί ήρθαν με τρίκυκλο, μου απάντησαν ότι δεν θέλουν να δίνουν στόχο. Βέβαια οι μαύρες σακούλες απορριμμάτων, που είχαν σχηματίσει βουνό στην καρότσα τους, έκαναν το τρίκυκλο να πηγαίνει με σούζα επειδή περιείχαν δυο τόνους κοκαΐνη• προφανώς όμως ήταν και αυτό μέσα στο σχέδιο «κάλυψης-απόκρυψης».
      Ο Σφίξης, που ήταν ομιλητικός –σε αντίθεση με τον Φαλτσέτα–, μου πρότεινε να συναντηθούμε την επόμενη μέρα στο καφέ «Αρκούδα». «Θα μιλήσουμε εκτενώς εκεί» μου είπε με σοβαρό ύφος, πιπιλώτας μια οδοντογλυφίδα στο στόμα του.
      Το αχτύπητο δίδυμο έφτασε πρώτο στο καφέ «Αρκούδα». Ο Σφίξης έπινε μια ζεστή σοκολάτα, ενώ ο Φαλτσέτας καθόταν αμίλητος πίνοντας νεράκι. Μόλις κάθισα δίπλα τους, ο Σφίξης πήρε μια οδοντογλυφίδα απ’ το τραπέζι κι άρχισε ψιθυριστά να μου εξηγεί γιατί με χρειαζόταν.
      «Σε αυτήν εδώ τη φωτογραφία είναι ο Αριστοτέλης Λαδερός. Είναι εβδομήντα χρονών, παντρεμένος. Είχε καθαριστήριο ρούχων εφοδιασμένο με τα καλύτερα πλυντήρια για να κάνει ξέπλυμα χρήματος με ασφάλεια. Αργότερα φαλίρισε το μαγαζί του κι ασχολήθηκε με εμπόριο ψαριού.
      »Είναι μπλεγμένος σε αμέτρητες κομπίνες και οι περισσότερες έχουν σχέση με οίκους δημοπρασιών, στημένες αγοραπωλησίες και συμβόλαια θανάτου. Το πάθος του είναι η συλλογή σπάνιων αντικειμένων. Έχει στην κατοχή του μια βαλίτσα με τα αληθινά σοκολατάκια της Τζοκόντα, που δεν πρόλαβε η ίδια να φάει. Αυτό που θέλουμε από σένα είναι να πάρεις τα κλειδιά της τραπεζικής θυρίδας όπου τα έχει κρυμμένα.
      »Τα original σοκολατάκια της Τζοκόντα είχαν βγει σε δημοπρασία πριν από έναν χρόνο από τον οίκο δημοπρασιών «Χρυσοχέρηδες». Η αρχική τιμή πώλησης ήταν εκατό εκατομμύρια ευρώ και έφτασε μέσα σε μισή ώρα τα πεντακόσια εκατομμύρια, τα οποία έδωσε ένας Άραβας επιχειρηματίας, ο Αμπντούλ Καρμίρ. Αργότερα ο Άραβας βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του, ενώ στο στόμα του είχε μια πέστροφα. Κατά σύμπτωση ο επιχειρηματίας ήταν πελάτης του Λαδερού. Αγόραζε ψάρια από εκείνον.
      »Μια φορά την εβδομάδα ο Λαδερός πάει στο «Hotel California» για ν’ ανανεώσει τα παλαιολιθικά του κύτταρα και να νιώσει λίγο παλικάρι. Εκεί, στο δωμάτιο 202, κάνει ένα τηλεφώνημα –ως συνήθως στο πρακτορείο της Λουλούς– και του στέλνουν μια καλλονή να παίξει με τις ζάρες του. Όπως καταλαβαίνεις, θέλουμε εσύ να είσαι η επόμενη», μου είπε κρατώντας τη φωτογραφία του θύματος και κοιτώντας τη με αμείλικτο βλέμμα. Ο Φαλτσέτας μάς παρακολουθούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης σιωπηλός.
      Όσο ο Σφίξης κρεμόταν απ’ τα χείλη μου περιμένοντας μια απάντηση σ’ αυτά που μου είπε, ο Φαλτσέτας πήγε να λύσει τη σιωπή του. Πάνω που τα χείλη του ήταν έτοιμα ν’ αρθρώσουν κάτι, τον διέκοψε αυταρχικά ο Σφίξης βάζοντάς του ένα κρουασάν σοκολάτα στο στόμα. Το γέλιο ήταν αναπόφευκτη αντίδραση από πλευράς μου, μόνο που διακόπηκε μόλις με κοίταξε ο Σφίξης βλοσυρά στα μάτια. Κατόπιν τους είπα με ύφος σαν να είχε μπει το πνεύμα της Γκουίνεθ Πάλτροου μέσα μου:
      «Εντάξει, αγόρια, κλείσαμε. Όμως θέλω τα μισά».
      «Τότε δεν κλείσαμε• εδώ τίθεται θέμα. Μπορούμε να σου δώσουμε τα μισά του μισού μόνο».
      «Αυτό δε γίνεται. Εγώ θέλω τα μισά του ολόκληρου» τους απαντώ.
      «Εντάξει τότε• καλώς. Κλείσαμε» μου είπε ο Σφίξης σφίγγοντάς μου το χέρι με δύναμη.
      Ο Αριστοτέλης Λαδερός ήταν ένας κοντός γέρος με ζαρωμένο πρόσωπο, πλακουτσωτή μύτη, πολλά μαύρα στίγματα και ελιές που έκαναν το πρόσωπό του να μοιάζει με μπαγιάτικο σταφιδόψωμο. Είχε επίσης κάνει εμφύτευση μαλλιών και τα έβαφε μαύρα. Όσο για την κατάσταση της υγείας του: είχε υποστεί τέσσερα εγκεφαλικά, μία καρδιακή προσβολή και μια προσβολή από έναν Κινέζο μαφιόζο, ο οποίος του φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι. Όμως για καλή του τύχη επέζησε, παρόλο που ο γιατρός δεν κατάφερε να βγάλει τη σφαίρα απ’ τον εγκέφαλό του. Κατά τ’ άλλα είχε σώας τας φρένας και διαχειριζόταν πολύ καλά την αμύθητη περιουσία του, την οποία είχε χτίσει από απατεωνιές.
      Ύστερα από μια βαθιά μελέτη που έκανα για τα σοκολατάκια της
Τζοκόντα, ανακάλυψα πως ήταν υπαρκτό πρόσωπο και πως ο Λεονάρντο την κρατούσε ώρες ατέλειωτες νηστική και ακίνητη για να μπορέσει να τη ζωγραφίσει• έτσι, πέθανε από ασιτία. Το χαμόγελό της, το οποίο έμεινε στην ιστορία και έγινε σύμβολο μυστικισμού, αποτελούσε μια αυθόρμητη εκφραστική αντίδραση της Τζοκόντα που διατηρούσε την ψυχραιμία της, αντί να του φορέσει τον πίνακα κολάρο.
      Όσο για τα σοκολατάκια, ήταν χειροποίητα, φτιαγμένα από την ίδια, ενώ το περιτύλιγμα επιχρυσώθηκε και ζωγραφίστηκε από τον Λεονάρντο. Τα σοκολατάκια που κυκλοφόρησαν αργότερα ήταν φτηνές απομιμήσεις.
      Ήθελα πολύ να βρω τα πολύτιμα σοκολατάκια και θα έκανα τα πάντα γι’ αυτό. Ήμουν βέβαιη πως η Τζοκόντα θα ήταν πολύ περήφανη για μένα. Βέβαια πέθανε με τον καημό ότι δεν πρόλαβε να δοκιμάσει ούτε ένα απ’ αυτά. Δεν πειράζει. Θα τα φάω εγώ για εκείνη , σκέφτηκα.
      Στις δέκα το βράδυ δέχτηκα τηλεφώνημα από το πρακτορείο της
Λουλούς. Σε τριάντα λεπτά έπρεπε να βρίσκομαι στο «Hotel California», δωμάτιο 202. Φόρεσα μία μαύρη, εφαρμοστή μίνι φούστα και τη συνδύασα με μαύρες γόβες. Οι εξελίξεις προμηνύανε κηδεία, γι’ αυτό έπρεπε να είμαι κατάλληλα ντυμένη. Έβγαλα ένα γυάλινο μικρό μπουκαλάκι από το συρτάρι του κομοδίνου κι έριξα μέσα έναν δάκο. Το θανατηφόρο έντομο θα έπεφτε πάνω στον γέρο, αφανίζοντας το σταφιδιασμένο πρόσωπό του σε χρόνο ρεκόρ.
      Πήρα τ’ αμάξι και ξεκίνησα για το ξενοδοχείο. Ο Σφίξης με πήρε
τηλέφωνο για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι δεν ξέχασα να πάρω το δάκο που μου είχε στείλει πακεταρισμένο. Του εξήγησα με σιγουριά πως το χάπι… end το είχαμε στο τσεπάκι μας, ενώ ο άλλος μου εαυτός γελούσε σαρκαστικά, σχεδιάζοντας με μαθηματική ακρίβεια την εξαπάτηση των δύο κρετίνων.
      Ώρα δέκα και τριάντα ένα λεπτά. Ο Λαδερός μού άνοιξε την πόρτα μ’ ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τους κροτάφους. Με υποδέχτηκε φορώντας μονάχα ένα σώβρακο που έμοιαζε περισσότερο με πάνα βρακάκι. Φαινόταν σαν μωρό χαλασμένο.
      Το δωμάτιο 202 ήταν πολυτελέστατο. Είχε νεοκλασική διακόσμηση, έπιπλα μεγάλης αξίας και πίνακες μεγάλων ζωγράφων που μ’ έκαναν να νιώθω ότι μπήκα σε έκθεση ζωγραφικής. Κάθισα σ’ έναν καναπέ επενδυμένο εξολοκλήρου με λευκό δέρμα, ενώ ο γέρος ήρθε να καθίσει δίπλα μου, περπατώντας όπως μια χελώνα σε slow motion. Κάθε του βήμα νόμιζα πως θα ήταν το τελευταίο. Τα πολλά κουσούρια που είχε σε συνδυασμό με την οστεοαρθρίτιδα που τον βασάνιζε μ’ έκαναν να πιστεύω πως υπήρχε περίπτωση να μη βάψω τα χέρια μου με αίμα τελικά. […]

Κωμικοτραγικά γεγονότα, παρεξηγήσεις, εκκεντρικοί χαρακτήρες αλλά τόσο πραγματικοί, αλήθεια. Το Αλαλούμ ήρθε για να μας χαρίσει πολύ γέλιο, καίγοντας με χειρουργική ακρίβεια ένα ένα τα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Ο Χάρης Βεραμόν γράφει φρέσκα, με μαύρο χιούμορ και τρελή φαντασία. Επιπλέον, τα σκίτσα που έχει κάνει ο STEF (Νικόλας Στεφαδούρος) είναι υπέροχα.

Ειρήνη Χειρδάρη, sex editor - συγγραφέας

Το πιο σημαντικό είναι ότι μέσα από πολλές αντιστροφές θίγεται ανεπανόρθωτα η κατεστημένη ηθική με έναν τρόπο που θυμίζει διονυσιακή αναίδεια. Το βιβλίο βγάζει τη γλώσσα σε όλους και σε όλα χωρίς ωστόσο να γίνεται αγενές, προσβλητικό και χυδαίο.

Μαρία Κυριάκη, συγγραφέας - θεατρολόγος

Ο Χάρης Βεραμόν γεννήθηκε το 1983 στην Αθήνα κατά τας γραφάς. Έκτοτε, μετά το πρώτο αναγεννησιακό θαύμα, πιστεύει ότι είναι η μετεμψύχωση της Μέριλιν Μονρόε. Αυτός είναι και ο λόγος που ασχολείται επαγγελματικά με την υποκριτική. Συμμετέχει σε σειρές, πρωταγωνιστεί σε διαφημιστικά της κινητής και ακίνητης τηλεφωνίας, δραστηριοποιείται στο ίντερνετ με το προσωνύμιο Δόκτωρ Φάουστ και δίνει ακόμα τη φωνή του (όσο τον αντέχουν). Σε χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων. Στη σχεδία της ζωής του κάνει κουπί στο fast forward, ενώ ασχολείται επαγγελματικά και με τη συγγραφή, για να βγάζει είτε γκόμενες είτε το άχτι του.

Επικοινωνία με τον συγγραφέα: haris_veramon@hotmail.com