Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής
ΠΟΙΗΣΗ
Σχήμα: 17x24
Σελίδες: 44
€8.00
Η συλλογή «Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής» είναι μία κραυγή για τον χρόνο που χάνεται, για τις μέρες και τις νύχτες που φεύγουν δίχως να δείχνουμε αγάπη –αν και τη νιώθουμε– σ’ εκείνους που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους, στις στιγμές και στις χαρές της καθημερινότητας, στη μαγεία που βρίσκεται στη λεπτομέρεια. Έχω την ανυπότακτη ανάγκη να σταματήσω το τρένο της ζωής μου που τρέχει σαν αστραπή, να ακινητοποιήσω τον ανελέητο μηχανοδηγό και... αυτοδίδακτος τροχονόμος των κρυφών σκέψεων και της επίμονης μνήμης, να τις κατευθύνω αργά αργά στην ξεχασμένη πολιτεία των παιδικών μου ονείρων. Και πιστέψτε με: Μπορώ να το κάνω με απόλυτη αφηρημάδα...
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΚΟΙΤΑΖΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Κύριε αστρονόμε,
αρνούμαι την ισορροπία του κόσμου.
Επιλέγω την επιπόλαιη περιήγηση
στα αμφίδρομα παραμύθια των «λογικών».
Τα οράματα δεν μπαίνουν σε τάξη.
Αρνούμαι τη διευθέτηση των προσδοκιών.
Άλλωστε, δε γνωρίζω σχεδόν τίποτα
παρά μονάχα –ατίθαση, αειθαλή, καλλιγραφική–
την αλφάβητο της επιθυμίας…
Ο ουρανός δεν μπαίνει σε τάξη.
Τόσοι πλανήτες
κι ακόμη η πρώτη μου αγωνία
να ψάχνει καταφύγιο.
Τόσοι ήλιοι
και πάντα η απώλεια
η πιο λαμπερή παρουσία.
Κι εσύ, κύριε αστρονόμε,
με ποιο θράσος
κλέβεις απ’ τον ουρανό τη διαύγειά του;
Με ποιαν απόκοσμη τόλμη ερμηνεύεις τον κόσμο μου;
Κύριε αστρονόμε,
απ’ τα τόσα όνειρά μου τις νύχτες,
πειράζει ν’ αφήσεις την πανσέληνο
ανεξήγητη;
ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ
Στη σιωπή του σπιτιού το ψυγείο συνομιλεί με το χρόνο.
Φροντίζει να μένουν τα φαγητά δροσερά και υγιή,
έτσι που κι εγώ –αμήχανος μες στην τόση τροφή–
να έχω δικαίωμα στην ευδαιμονία.
Αφουγκράζομαι το αδιάκοπο τραγούδι του – ύμνος στην επιβίωση.
Κρύβω τους φόβους μου στις γεύσεις, στην ποσότητα της πρόσκαιρης απόλαυσης.
Τοποθετώ με τάξη στα φιλόξενα ράφια
την ανία της ημέρα, την αποδοκιμασία των ανθρώπων
το σχεδιάγραμμα των προσδοκιών μου.
Το ψυγείο μου είναι τόσο αυτόματο
όσο και οι σχέσεις που μας φέρνουν κοντά
κι ύστερα μας γυρίζουν στη λύπη.
Είναι τόσο μόνο
όσο κι εγώ στη μέση της νύχτας.
Μα συνεχίζει τον απόκοσμο ήχο του,
μηχανή αδιάφορη στο βλέμμα μου,
με το γιγάντιο παράστημά του να σκεπάζει το άγχος μου
μην τυχόν και κάποιος ήλιος ανεπιθύμητος
αποκαλύψει στην ημέρα τις παγωμένες μνήμες μου.
Στη σιωπή του σπιτιού, ανάμεσα στα φθαρμένα ξύλινα ντουλάπια
και τους ασάλευτους λερωμένους τοίχους,
στριμώχνω φοβισμένος όσο πείσμα σώζεται
από τον πόλεμό μου με το παρόν που χάνεται…
Κι έτσι, καθώς ακούω το μονότονο απόκοσμο τραγούδι,
αιφνίδια νιώθω να ζηλεύω τούτη τη μοναδική του ψυγείου ικανότητα,
να προσφέρει την –πρόσκαιρη έστω– αυταπάτη
ότι στον κόσμο αυτόν της σήψης,
μέσα σε δροσερά συρτάρια και ράφια ανύποπτα,
κρύβεται η φρεσκάδα των ονείρων μας, που
–ακόμη κι αν ποτέ δεν εκπληρωθούν–
μπορούν πάντα να συντηρούνται
στα μεγαλύτερα βάθη της ψυχής μας,
εκεί που η ανθρώπινη μηχανή της μνήμης,
μέσα στη σιωπή του κόσμου,
επιμένει –σαν το επίμονο ψυγείο μου–
να συνομιλεί με το χρόνο…
Άλλοτε με γρήγορο ρυθμό και άλλοτε με νωχελικό, αλλά πάντα με στίχο ελεύθερο, τα ποιήματα της συλλογής παρασύρουν τον αναγνώστη σ’ έναν κόσμο με διαφορετική αντίληψη για την έννοια του χρόνου. Συνηθισμένα αντικείμενα –το ψυγείο, το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το τραπέζι– αποκτούν αφηρημένη υπόσταση, πολλές φορές και μεταφυσικές ιδιότητες. Οι άνθρωποι μετρούν τον χρόνο που φεύγει, τις απώλειες της συνεχούς μετάβασής τους από την παιδική στην ενήλικη ζωή, τη χαμένη μαγεία που βρίσκεται στη λεπτομέρεια. Η αφηρημένη ταχύτητα της ζωής νοσταλγεί, απογοητεύεται μα δεν σταματά να ονειρεύεται.
Παναγιώτα Μωυσιάδου, επιμελήτρια κειμένων
Ο Πέτρος Λυγίζος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Κατάγεται από την Ικαρία. Είναι καθηγητής αρχαίας και νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο. Μεγάλος αριθμός ποιητικών συλλογών και πεζών του έχει ήδη εκδοθεί. Κάποια από τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Πηγές έμπνευσής του είναι η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, οι κρυφές σκέψεις και τα απαγορευμένα όνειρά του.
Επικοινωνία με τον συγγραφέα: plygizos@gmail.com