Οι σιωπηλές συγχορδίες του ακορντεόν
ΠΟΙΗΣΗ
Σχήμα: 16x24
Σελίδες: 36
€7.00
Το ποίημα αυτό για σένα, δεν το ’γραψα εγώ, παρά ο σεβασμός στο όνειρο. Εκείνος υπαγόρευε, εγώ δακτυλογραφούσα! Ούτε τα σημεία στίξης είναι δικά μου. Είναι οι ανάσες του χρόνου τις ελάχιστες στιγμές που σταματούσε να τρέχει πίσω σου…
Μεγάλωσα στον άσπονδο έρωτά σου
Ασήμαντα χειρόγραφα
μες στον καιρό της μουσικής.
Η ίδια νεαρή πολυθρόνα της χαρμολύπης
με τα δυο της πόδια,
από τη μια ο ήχος του μεσημεριού
κι από την άλλη
–σιωπηλές, ανύποπτες–
οι συγχορδίες του φθινοπώρου.
……………………………………………………………
Σημαδεύοντας στην καρδιά σου
επιδιώκω με σχέδιο μυστικό
να εστιάσω στο άπειρο
Έτσι αποκαθιστώ τη φιλοδοξία
ξέροντας πως κανείς
δε νικά το φθαρτό
Σκάλισα τη μορφή σου στο δέντρο
και γέμισα οιμωγές
Είμαι ερωτευμένος
και τούτη η πλήρης απουσία σου
ποδηγετεί το δεύτερο μισό μου
Επειδή μαζί σου
μαθαίνω να συλλαβίζω
την αρχή της ορμής
το τέλος της θάλασσας
και με τα δυο αυτά ξωτικά
να φτιάχνω παραμύθια
……………………………………………………………
Μα δεν πειράζει
Άλλωστε –έλεγες– τα όνειρα
είναι τα τολμηρά λουλούδια των τυφλών
Τόσα καλοκαίρια
να συλλαβίζω την αλφάβητο του ονόματός σου
και μόλις τώρα
απομνημόνευσα
τα μαγικά ξόρκια
του έρωτα!
Τραγουδώντας τα κάθε ανατολή
πότε να συγκλονίζομαι μέσα στις μυστικές σου συγχορδίες
κι άλλοτε, αυτοδίδακτος χορευτής της χαρμολύπης,
να αιωρούμαι στην ουσία της ζωής και του κόσμου.
Το ένα μου μάτι δεμένο
στον ουρανό
το άλλο στο γυμνό σου στήθος
κι η κλωστή τούτης
της μαγικής αιώρας,
η απίθανη πιθανότητα
να μ’ αγαπάς…
Στα χνάρια της Σονάτας του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου, οι Σιωπηλές συγχορδίες του ακορντεόν του ρομαντικού Πέτρου Λυγίζου μάς καλούν σε μία φαντασιακή ακροβασία με μουσική υπόκρουση εν είδει παραμυθίας για μία επώδυνη ενηλικίωση που προήλθε από τη συνειδητοποίηση της εγκατάλειψης και της οριστικής απουσίας του έρωτα. Πρόκειται για ένα ωραιότατο ερωτικό ποίημα που ξεχωρίζει για την αγωνιώδη εναλλαγή των προσώπων που προδίδει τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ποιητικού υποκειμένου, το οποίο εν τέλει χάρη στη γραφή οδηγείται σε μία διαφορετική ερμηνεία της ύπαρξής του από εκείνη που αρχικά τού είχε υποδειχτεί. Από το εξομολογητικό «εγώ» στο παρακλητικό «εσύ» στο σύντομο ονειροπόλο «εμείς» και έπειτα οριστικά στο αμείλικτο «εγώ» της μοναξιάς και της απώλειας κάθε ψευδαίσθησης, η φωνή του Λυγίζου βρίσκει καταφύγιο στο «σώμα» της ποίησης.
Βασιλική Ράπτη, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ
Οι σιωπηλές συγχορδίες του ακορντεόν του Πέτρου Λυγίζου θυμίζουν ότι τα ξόρκια του έρωτα απέναντι στον κόσμο των άλλων, ενώ το μελάνι λιγοστεύει σε ασήμαντα χειρόγραφα στον καιρό της μουσικής, ορχηστρώνουν την ενηλικίωση της ματαιότητας και τα ίχνη της λήθης ως αντίδοτο στον αδιάκοπο, μονότονο, ξεδιάντροπο ήλιο. Γερνώ, μα σε πείθω (επιμένει), πως δεν υπάρχει θάνατος.
Γιώργος Χουλιάρας, Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων
Πρώην Λέκτορας στα Πανεπιστήμια Ν.Υόρκης και Όρεγκον
Ο Πέτρος Λυγίζος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Κατάγεται από την Ικαρία. Είναι καθηγητής αρχαίας και νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ζει και εργάζεται στο Ναύπλιο. Μεγάλος αριθμός ποιητικών συλλογών και πεζών του έχει ήδη εκδοθεί. Κάποια από τα έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά. Πηγές έμπνευσής του είναι η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, οι κρυφές σκέψεις και τα απαγορευμένα όνειρά του.
Επικοινωνία με τον συγγραφέα: plygizos@gmail.com