Η Φαίδρα ξυπνάει σ’ ένα άγνωστο και παράξενο μέρος χωρίς αναμνήσεις. Η καινούργια ζωή της μια περιπέτεια χωρίς σταματημό, με τον ασυμβίβαστο και επαναστατικό BJ να την ακολουθεί παντού και τον αυστηρό Δούκα να προσπαθεί να της επιβληθεί αλλά και να τη σαγηνέψει. Ποια είναι η πραγματική Φαίδρα και γιατί βρέθηκε σ’ αυτό το μέρος; Θα καταφέρει να αντεπεξέλθει κάτω από το βάρος της αποστολής της ή θα λυγίσει καταστρέφοντάς τους όλους και όλα;
[...] Ξύπνησα νιώθοντας το στόμα και το μάγουλό μου κρύα και μουδιασμένα. Τα βλέφαρά μου αρνούνταν να ανοίξουν. Αφού πετάρισαν λίγη ώρα, άρχισαν να εξερευνούν το χώρο που με φιλοξενούσε.
Βρισκόμουν σ’ ένα μπάνιο. Λευκά πλακάκια κάλυπταν το πάτωμα και τον τοίχο μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά μου. Οι ντουζιέρες έστεκαν μόνες και αχρησιμοποίητες. Στα αριστερά μου διέκρινα μια ανοιχτή πόρτα που οδηγούσε σε αποδυτήρια.
Προσπάθησα να κουνήσω τους μυς μου. Ένιωθα το σώμα μου βαρύ και κουρασμένο, σαν να είχα πάρει μέρος σε μαραθώνιο. Κάποια λεπτά πέρασαν, και με μια βαθιά ανάσα κατάφερα να στηρίξω τις παλάμες μου στο πάτωμα και να ανασηκώσω αργά και σταδιακά τον κορμό μου στα πόδια μου. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Έτριψα τα χέρια μου στα μπράτσα μου. Η τριβή δεν φάνηκε να βοηθάει. Το βλέμμα μου έπεσε στην αμφίεσή μου. Το μαύρο μακρυμάνικο μπλουζάκι, η μαύρη αθλητική φόρμα και τα αθλητικά παπούτσια ταίριαζαν με το σκηνικό, αλλά τα ένιωθα δανεικά.
Σηκώθηκα από τη γονατιστή στάση που είχα πάρει, αφού ένιωσα αρκετά δυνατή, και αποφάσισα να εξερευνήσω το μέρος που βρισκόμουν. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος. Άνοιξα την κλειστή πόρτα με το σκαλιστό τζάμι που με περιόριζε στο δωμάτιο. Ο διάδρομος απ’ έξω ήταν άδειος. Έστριψα το κεφάλι μου στα δεξιά. Ήταν σκοτεινά. μόνο ένας σωρός ρούχα ήταν πεταμένος στη μέση του διαδρόμου. Κοίταξα στα αριστερά. Τα φθοριούχα φώτα έδιναν μια υπόλευκη χροιά στους παλ πράσινους τοίχους. Διστακτικά πήρα το αριστερό μονοπάτι, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο σκοτεινό διάδρομο. Αφουγκραζόμουν για τυχόν ήχους που δεν μπορούσα να αντιληφθώ προηγουμένως. Νεκρική σιγή.
Ακολούθησα το διάδρομο, που κατά μήκος του υπήρχαν κι άλλες πόρτες, όλες ανοιχτές. Περνώντας έξω από κάθε πόρτα, κοιτούσα το εσωτερικό των δωματίων εξονυχιστικά. Ήταν όλα άδεια από οποιαδήποτε μορφή ζωής. Σε μερικά υπήρχαν καρέκλες και τραπέζια, άλλα ήταν αποδυτήρια και άλλα ήταν μπάνια. Η απουσία ήχων μού δημιουργούσε νευρικότητα και άγχος. Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε μια διπλή σιδερένια πόρτα. Τράβηξα το πόμολο. Ήταν κλειδωμένη. «Κλειδωμένη». Η λέξη επαναλήφθηκε στο μυαλό μου και μια αναλαμπή μνήμης κατέκλυσε την όρασή μου.
Ένα χέρι κρατά ένα κλειδί και το κρύβει σε μια πυροσβεστική φωλιά.
Κοίταξα στα δεξιά μου. Υπήρχε όντως μια πυροσβεστική φωλιά. Άνοιξα το πορτάκι χωρίς δυσκολία. Στη γωνία του κουτιού ήταν κρυμμένο ένα ασημένιο κλειδί. Το πήρα και το δοκίμασα στην κλειδαριά. Το χέρι μου γύρισε με ευκολία και η κλειδαριά έκανε αβίαστα ένα κλικ, που ακούστηκε εκκωφαντικά μέσα στη σιγή. Έκανα να πιάσω το πόμολο, όμως προς στιγμήν δίστασα. Πήρα ακόμα μια βαθιά ανάσα και το γύρισα, ανοίγοντας την πόρτα.
Μπροστά μου εκτεινόταν ένα γήπεδο. Το γκαζόν ήταν ανύπαρκτο. Το γήπεδο ήταν στρωμένο με χώμα. Μια κοκκινωπή σκόνη κάλυπτε σαν ομίχλη την ατμόσφαιρα και έπεφτε πάνω στο χώμα, δίνοντάς του λίγο από το χρώμα της. Προχώρησα μερικά βήματα ακόμα. Οι κερκίδες ήταν κατεστραμμένες. Μερικές είχαν ξηλωθεί από τη θέση τους και άλλες είχαν σπάσει στα δύο.
Καθώς προχωρούσα σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό. Η κοκκινωπή σκόνη είχε κατακλύσει όλο τον ουρανό και αιωρούνταν πυκνή και αμετάβλητη. Το κρύο πλέον είχε δώσει τη θέση του στην ξηρή ζέστη. Το βλέμμα μου παρέμεινε στον ουρανό, παρατηρώντας τον ήλιο, που είχε πάρει
μια πορτοκαλιά απόχρωση λόγω της σκόνης. Μερικά μέτρα πίσω από τον ήλιο παρατήρησα με έκπληξη ένα γκρίζο μισοφέγγαρο, συνοδό του λαμπερού ήλιου.
Κάτι ήταν λάθος. [...]
Η Αναστασία Παπαδάκη, επάξια εκπρόσωπος του φανταστικού μυθιστορήματος με το Pis Aller, προσφέρει στους λάτρεις του είδους ένα άρτιο έργο με απόλυτα γοητευτικούς χαρακτήρες, ρεαλιστικούς κι επιδέξιους και πάντα γεμάτους από μία σιωπηλή τρυφερότητα, σε ένα βιβλίο με εξαιρετικό σασπένς.
Δημήτρης Βαρβαρήγος, συγγραφέας-κριτικός λογοτεχνίας
Η συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν φουτουριστικό κόσμο, η κοσμοθεωρία του σύμπαντος του οποίου είναι χτισμένη πάνω στα ανθρώπινα πάθη και τις αδυναμίες, που καθορίζουν τα θέλω, τις επιλογές και, τελικά, το ίδιο μας το είναι. Μια ιστορία με γρήγορη, έντονη, σχεδόν κινηματογραφική αφήγηση, πλούσιες, ζωηρές κι έντονες περιγραφές, αλλά και καλοδουλεμένους χαρακτήρες που μας ταξιδεύουν.
Γιώτα Παπαδημακοπούλου, συγγραφέας-βιβλιοκριτικός
Η Αναστασία Παπαδάκη είναι γεννημένη τον Μάρτιο του 1985. Κατάγεται από τον Έβρο όπου και κατοικεί. Πιστεύοντας στη διαστρεβλωμένη ισορροπία που κρύβει ο καθένας μέσα του, εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα το 2015 με τίτλο Pis Aller και σύντομα ακολουθεί η συνέχεια με τίτλο Gambit. To 2014 εξυμνώντας τον έρωτα έγραψε την ποιητική συλλογή με τίτλο Πυρφόρος Έρως με την οποία και κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία «Μεγάλη ποιητική συλλογή ερωτικής ποίησης» στον πανελλήνιο διαγωνισμό «Σικελιανά». Ερωτευμένη με τoν Έρωτα συνέχισε να γράφει ποιήματα και τον Αύγουστο του 2015 κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία «Ποίηση» στον παγκόσμιο διαγωνισμό της International Art Society. Τον Ιανουάριο του 2016 βραβεύτηκε στον παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης «Κ.Π.Καβάφης» με τη συλλογή Πυράντοχη Λήθη.
Επικοινωνία με τη συγγραφέα : http://papadakianastasia.blogspot.com